Elə bir azərbaycanlı varmı ki, tənqidə dözsün? Kiminsə yazdığında, işində-gücündə zəif yeri, yalanı görürsən və göstərirsən. Yaltaqlıq etmirsən, boş “afərinləri” demirsən, tənqid edirsən. İş nə ilə yekunlaşır – dost inciyir, dostluq dönür bulanlıq suya, axır-gedir, yadlar az qala düşmən olur. Bəzənsə davaya – təhqirə keçirlər. Bu halı milli xəstəlik saymaq olarmı?
Ulucaydan gözəl danışıq.
