Ayaqlar nə bilsin — bu bir nağıldı
Gəldik neçə ildən sonra üz-üzə,
Nə salam söylədik, nə də əlvida…
Çatılmış qaşların bir sual idi,
Nəmli kirpiklərin biri bir nida.
O gün sən qəribə nəgmə kimiydin,
Bəstəsi özgənin, sözü mənimki.
Gözündə, göz yaşı yuya bilməyən
Bir itkin sevginin izi mənimki.
Vaxtsız agartdıgın o ag saçlara
Dedim sıgal çəkim, əlim gəlmədi.
Bir vaxt nagılımdan doymayan qıza
Bircə söz deməyə dilim gəlmədi.
Yanında durmuşdu gəncliyin-qızın,
Gözüm haçalandı, fikrim dagıldı.
Ayaqlar sürüyüb apardı bizi,
Ayaqlar nə bilsin, bu bir nagıldı.
Nəsimiyə
Haqsızlıq üstünə ayaq açanda,
Ədalət dünyadan hara çəkildi?
Nifrət gözlərindən alov saçanda,
Həqiqət dilindən dara çəkildi.
Dedin bir mənalı ömür bəsimdi,
Düzdün sətirləri sən inci kimi.
Hər kəlmən düşmənə qənim kəsildi,
Qəhrəman Babəkin qılıncı kimi.
Saxta allahlara baxdın inamsız,
Duyuram başına nələr gəlibdi.
Nə bilim bəlkə də cəngi havamız,
Sənin hünərinə bəstələnibdi.
Ürəyin meydanmı ilham oynayır,
Sinənə dağ boyda vüqar yığmısan.
Bu boyda cahana sığmayan şair,
Bir ovuc torpağa neçə sığmısan.
Şəhər həbsxana kimidir
Bu şəhər qadın həbsxanası kimidir.
Bir il, beş il,
Nə bilim neçə il məhbəs həyatı.
Buranın daş, divarı da
Kişi nəfəsinə darıxır.
Sapsarı ümid işıqları
Məhbəsdə boy atır.
Gələn hər təzə xəbər
Boyat çörək kimidir nadzor dilində.
Üzlərini, gözlərini boyayıb
Yollara dikilir ümidləri…
Kişisiz baraqlarda
Qəlblərindəki dualar göyə dikilir
Allaha xoş gəlmək üçün.
Bu şəhər kişi həbsxanası kimidir.
Hər kamerasında küncə qısılmış
Üzdəniraqları…
Abşakın verdiyini gözlərinə təpənlərin
İştah payı.
Zondakı vor zakonun
Qanun dərsi.
Bu şəhər uşaq həbsxanası kimidir
Türmə qapısı ağzında bazar günləri
Valdeynlərin yemək boxçası…
Azadlıqları ram edilmiş,
Bu fidan balalar…
Cəmiyyət içi adamların
Cəmiyyət üstü iddaları….
