Ölmə, eşşəyim, ölmə
(Atalar məsəlinə həsr olunur)
Qış hara, yemək hara,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Ümid eylə bahara,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Yaz gələcək-yeyərsən,
Təzə palan geyərsən.
Mənə tərif deyərsən!
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Nə olsun, yüklənirsən,
Yoxuşa diklənirsən.
Diz qatlayıb enirsən,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Göy çəmənə salma göz,
Yonca yoxsa, etmə söz!
Çalış, beş-on il də döz,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Mülayimsən mərhaba-
Biz alarıq hesaba!
Yem düşər bir gün qaba,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Səni yüksüz qoymaram,
Hey minərəm, doymaram.
Lal ol, kar ol- dəymərəm,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Bir az yavaş get-toxta,
Qeybəti qır qıraxda.
Boynunda qızıl noxta,
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
«Şükür!»-söylə, səsin var,
Almağa-nəfəsin var!
Beldə palan bəsin! Var!
Ölmə, eşşəyim, ölmə!
Sənsən gərəyim, ölmə…
Ölmə… ölmə…
A qardaş
Gedirsən, yaxşı yol, obaya – elə,
Məndən də salamı yetir, a qardaş!
«Uğurlar!»-söyləyən xoş arzuları,
Özünlə Vətənə götür, a qardaş!
Söylə o dağlara məndən etiraz:
Niyə qəribləri yad etmir bir az?
Qocaman dağlardan istəyən muraz,
Deyirlər, kamına çatır, a qardaş!
Soruş zirvələrdən, dururmu qarı,
Çağlayıb axırmı buz bulaqları?
Mən görə bilmirəm, sən yad et, barı,
Könüldən nisgili itir, a qardaş!
Şirindir Vətənlə vüsalın dəmi,
Hər dağı, hər daşı könül həmdəmi.
Tükənmək bilməyən odlu eşqimi,
Mahaldan — mahala ötür, a qardaş!
Gədəbəy elində doğuldum-durdum,
Vətənin gövhəri o gözəl yurdum!
Nurlu bulaqlardan sən bircə qurtum-
Xaliqə içməyə gətir, a qardaş!
Qayıda
Bu həsrət könlümün odu- alovu,
Sevdiyim ocağa, külə qayıda!
Qürbət diyarları dolanan canım,
Yurduma- çəmənə, çölə qayıda!
Aça qucağını meşə, çəmən, çöl,
«Xoş gəldin!»- söyləyə bağçalarda gül!
Ürəyi yaralı o Sarı bülbül,
Sevdiyi qönçəyə, gülə qayıda!
Olsa da həyatın eniş- yoxuşu,
Vətəndir qəlbimin gözəl naxışı.
Bu dərdli könlümün nisgil baxışı,
Bəmlərdən yüksələ zilə, qayıda!
Demirəm həyatım yol edir hədər,
Razıyam qismətə verdiyi qədər!
Qürbətdə Xaliqə etmiyə xətər,
Son çağım obaya- elə qayıda!
