Elə bir azərbaycanlı varmı ki, tənqidə dözsün? Kiminsə yazdığında, işində-gücündə zəif yeri, yalanı görürsən və göstərirsən. Yaltaqlıq etmirsən, boş «afərinləri» demirsən, tənqid edirsən. İş nə ilə yekunlaşır — dost inciyir, dostluq dönür bulanlıq suya, axır-gedir, yadlar az qala düşmən olur. Bəzənsə davaya — təhqirə keçirlər. Bu halı milli xəstəlik saymaq olarmı?
Ulucaydan gözəl danışıq.
