Dağların qoynunda unudulmuş bir kənddə, artıq illərin təsirindən rəngi solmuş və divarları çatlamış köhnə bir poçt binası vardı. Orada işləyən tək işçi – Cavid, bu binanın tək nəfəsiydi. Kənddə məktub göndərənlərin sayı artıq tükənmişdi. Hər şey texnologiyanın üstünə yığılmışdı, amma Cavid hələ də məktubların fərqli bir sehrə sahib olduğuna inanırdı.
Onun işi çox sadə idi. Şəhərdən gələn məktubları qeyd edir, sahiblərinə çatdırır və boş qalan saatlarda pəncərədən dağlara baxıb xəyallara dalırdı. Lakin bir gün, adi günlərin birində, məktubların arasında bir zərf onun diqqətini çəkdi. O, digər zərflərdən fərqli idi – nə göndərənin adı yazılmışdı, nə də ünvan. Sadəcə üzərində iri hərflərlə bu sözlər yazılmışdı: “Ən Doğru Ünvan.”
Cavid zərfi masasına qoydu. Onu açmaq istəsə də, qəribə bir hiss içindəki marağı məhv edirdi. “Bəlkə də bu zərf mənim üçün deyil,” – deyə düşündü. Lakin heç kim gəlmədi, heç kim bu zərfin sahibini soruşmadı. O gündən etibarən zərf Cavidin masasının ayrılmaz hissəsinə çevrildi.
Aylar keçdi. Hər gün zərfə baxır, lakin onu açmağa cəsarət etmirdi. Hərdən düşünürdü ki, bəlkə də zərf hansısa bir sirri açacaq və bu sirr onun həyatını dəyişdirəcək. Amma qorxu ona mane olurdu.
Bir gün kəndə xəbər gəldi ki, poçt binası bağlanacaq. Bütün məktublar şəhərə göndəriləcək, işçilər işdən azad ediləcəkdi. Bu xəbər Cavid üçün ağır idi. Çünki bu bina onun uşaqlıqdan bəri yaşadığı xatirələrin bir hissəsi idi. O, masasında oturub son dəfə zərfə baxdı.
“Bəlkə də artıq vaxtıdır,” – deyə düşündü və zərfi açmağa qərar verdi. Zərfin içində bir məktub vardı. Kağızın üzərində səliqəli xətlə bu sözlər yazılmışdı:
“Sənin ən doğru ünvanın – ürəyindir. Bütün cavablar oradadır. Qorxularını burax və öz həqiqətini tap.”
O an Cavidin gözləri doldu. Məktubda yazılan sözlər sanki illərlə içində daşıdığı suallara cavab verirdi. Uzun müddətdir ki, o, bir qərarsızlıq içində idi – kənddə qalmaq yoxsa başqa bir həyata başlamaq. Bu zərf sanki ona bir işarə idi.
Ertəsi gün, Cavid poçt binasından son dəfə çıxdı. Köhnə bina bağlananda, o, dağlara tərəf baxdı. Məktubu diqqətlə qatlayıb ürəyinə yaxın tutdu və kənddən uzaqlaşmağa başladı. Hər addımda ürəyində qəribə bir yüngüllük hiss edirdi. Artıq bilirdi ki, həyatın sirri keçmişə yapışıb qalmaqda deyil, yeni yollar açmaqda idi
Beləcə, Cavid şəhərə yeni bir həyat qurmağa yola düşdü. O, bilirdi ki, hər bir insanın həyatı bir məktub kimidir – ən dəyərli sözlər həmişə onun içində yazılır. Sadəcə, həmin məktubu açmağa cəsarət etmək lazımdır.
Dağların qoynunda unudulmuş kənddəki köhnə poçt binasından başlayan hekayə, Cavidin həyatında tamamilə yeni bir istiqamətə yol açdı. Zərfin açılmasından sonra aldığı qərar onun hər şeydən imtina edib yenidən başlamasına səbəb oldu.
Şəhərə gəldikdən sonra Cavid günlərlə düşünürdü. Həyatında nə edəcəyini, hansı yola gedəcəyini bilmirdi. Ətrafdakı parlaq işıqlar, küçələrdəki izdiham ona yad idi. Amma bir gün, təsadüfi olaraq, kiçik bir kafenin qarşısından keçəndə içəridən çıxan təzə dəmlənmiş qəhvə qoxusu onu cəlb etdi. İçəri girdi və kafenin sahibindən ilham aldı. İnsanların sadəcə yemək və içmək üçün deyil, həm də söhbət etmək, xatirələrini paylaşmaq üçün bir yerə ehtiyacı olduğunu anladı.
O gecə Cavid öz xəyalını qurdu. Poçt binasından qalan xatirələr, məktubların verdiyi o dərin hisslər və sirrlər onu ruhlandırdı. “Niyə məktub yazmaq və qəhvə içmək bir araya gəlməsin?” – deyə düşündü. Elə həmin gecə öz kiçik bir kafe açmaq qərarına gəldi.
Bir neçə ay sonra, şəhərin sakit bir küncündə, köhnə bir binanı icarəyə götürdü. Buranı öz uşaqlığındakı poçt binasına bənzətmək üçün xüsusi diqqət göstərdi. Divarlarda köhnə poçt markalarının şəkilləri, taxta rəflərdə məktub zərfləri və məktub yazmaq üçün qədim üslubda dizayn edilmiş dəftərlər yerləşdirdi.
Kafenin adı isə sadə və dərin mənalı idi: “Sonuncu Poçt.” Girişdə bu sözlər yazılmışdı:
“Burada məktub yazmaq keçmişlə gələcəyi birləşdirir.”
Kafenin içində xüsusi bir guşə yaratdı. Burada insanlar məktub yazmaq üçün sakit bir mühit tapa bilərdilər. Cavid hər müştəriyə xüsusi olaraq seçilmiş kağız və qələm təqdim edirdi. Məktub yazmağı bacarmayanlar üçün o, kömək təklif edirdi. Kafenin bir tərəfində isə köhnə bir poçt qutusu vardı. Müştərilər yazdıqları məktubları həmin qutuya ata bilərdilər, və Cavid şəxsən bu məktubları çatdırmaqla məşğul olurdu.
Bir gün yaşlı bir qadın kafenin qapısından içəri daxil oldu. Onun əlləri titrəyirdi. O, sakitcə bir kağız götürdü və uzun müddət yazmağa başladı. Məktubu bitirdikdən sonra poçt qutusuna atdı və çıxıb getdi. Cavid qadını izləsə də, heç nə soruşmadı. Bir neçə gün sonra, məktubun çatdırıldığı ünvandan bir adam gəldi. Onun dediyinə görə, məktub illərdir danışmayan iki bacını barışdırmışdı. Cavid bu xəbəri eşidəndə bir daha məktubların sehrinə inandı.
Başqa bir gün gənc bir oğlan kafenin bir küncündə oturub uzun müddət yazdı. Cavid yaxınlaşıb ona sual verdi:
– Bu məktub kimə gedəcək?
Oğlan gülümsəyərək cavab verdi:
– Özümə.
Cavid heyrətləndi. Oğlan izah etdi ki, məktub yazaraq öz duyğularını anlamağa çalışır. Cavid bu fikri çox bəyəndi və o gündən etibarən kafenin divarına bir elan asdı:
“Bəzən ən yaxşı ünvan özünüzdür. Özünüzə məktub yazmağa nə deyirsiniz?”
Cavid kafenin sadəcə bir məkan olaraq qalmasını istəmirdi. O, tez-tez tədbirlər təşkil etməyə başladı.
Məktub Axşamları: İnsanlar topluca gəlib bir mövzu üzrə məktublar yazırdılar – sevdiklərinə, dostlarına, keçmişlərinə, ya da gələcəkdəki özlərinə.
Şəxsi Məktublar Sərgisi: Bəzi müştərilər könüllü olaraq öz məktublarını sərgiləməyə razı oldular. Cavid məktubları xüsusi çərçivələrə salıb divarlara asdı. Hər məktub bir həyat hekayəsi danışırdı.
Ədəbiyyat Gecələri: Şəhərin yazıçıları və şairləri buraya gəlib oxucularla görüşür, öz əsərlərindən parçalar oxuyurdular.
Bir dəfə, kafenin ən sakit günlərindən birində, Cavid köhnə məktubları sıralayarkən birdən öz köhnə zərfini tapdı. Üstündə yazılmış “Ən Doğru Ünvan” sözləri ona o qədər tanış gəldi ki, ürəyi sıxıldı. Amma bu dəfə həmin zərfi başqa cür gördü. Əvvəllər qorxularla dolu olan zərf indi ona bir işıq mənbəyi kimi görünürdü. Cavid zərfi divara asıb onun altına yazdı:
“Bu zərf mənim həyatımı dəyişdi. Bəlkə də sizin məktubunuz da kiminsə həyatını dəyişər.”
İllər keçdi, və “Sonuncu Poçt” kafe şəhərdə məşhur bir yerə çevrildi. Buraya gələn hər kəs məktubların sadəcə keçmişdən gələn bir ünsiyyət vasitəsi olmadığını, həm də insanların ürəklərinə yol açan bir vasitə olduğunu anladı. Cavid isə hər gün müştərilərin həyat hekayələrinə şahidlik edir, məktubların həyatları necə dəyişdirdiyini görürdü.
Onun üçün ən böyük xoşbəxtlik insanların qəlbində iz buraxmaq idi. Və o, hər gün özü üçün bir məktub yazıb poçt qutusuna atırdı. Çünki bilirdi: ən doğru ünvan həmişə ürəkdir.
Son
Rüfət Abbasov — Qısa hekayələr yazarı
