Yada sal
Qırov tutub saqqalımı-saçımı,
Üşüyürəm apar məni oda sal.
Bilirsən ki,iyrənirəm çiy ətdən,
Ürəyimi kabab elə,dada sal.
Məndən küsən gözün qaşın sağ olsun,
Bağın-bağçan,dağın-daşın sağ olsun,
Gələmmirsən canın-başın sağ olsun,
Bir məktub yaz,unutduğun ada, sal.
Qəfil dönüb göydə uçan quşa,gəl,
Payız könlüm iştah açıb turşa,gəl,
Eybi yoxdu qılınc-qalxan qurşa gəl,
Mənə bir də bəla gətir, qada sal.
Papirosum saçın kimi qoxuyur,
Dərd içimi ilmə-ilmə toxuyur,
Kimə necə sərf eləyir oxuyur,
Bu nəğməni bəyəndiyin “lad”a sal.
Vardan yoxa,yoxdan vara getmişəm,
Sınıq-sınıq,para-para getmişəm,
Bir də gördün “oppa”lara getmişəm,
Heç olmasa bircə dəfə yada sal.
Çəkmisən
Qalıb arzu kimi gül olmaq arzun,
Könül qanatmaqda xara çəkmisən.
Dağımın üstündən dağ dikəltmisən,
Yaramın üstündən yara çəkmisən.
İçinə gizlənib, bu nə şəhərdi,
Havası qüssədi, suyu qəhərdi,
Özün çox gözəlsən dilin zəhərdi,
Qaçıb tez-tələsik mara çəkmisən.
Çoxları aparmır həsəd yaxşı ki,
Şikayət eləmir cəsəd yaxşı ki,
Düzəlib bu sərhəd,bu sədd yaxşı ki,
Yaxşı ki,ortadan ara çəkmisən.
Dayazdı,dərindi özün qazıbsan…
Məndən ayrılanda gedib azıbsan,
Dedilər adımı quma yazıbsan,
Dedilər şəklimi qara çəkmisən.
Qaldı o istəklər arxa planda,
İtdin and içilib, əl basılanda,
Sən də ordaymışsan bəxt yazılanda,
Götürüb üstümdən qara çəkmisən.
Boş ver əhdə dedin-ilqara dedin,
Get qurşan şəraba,siqara dedin,
Mən elə ağ dedim,sən qara dedin,
Tərslikdə bilmədim hara çəkmisən.
Ayrılaq
Day, bizimki neynəsək də alınmır,
Ay həyatım, ay əcəlim, ayrılaq.
Bu sevginin nöqtəsini qoymağa,
Gəlməsə də heç cür əlim, ayrılaq.
İçimizdə son baharın «tansı»dı,
Fürsət düşüb, ayrılığın şansıdı.
Gör təqvimdə düşərli gün hansıdı,
Qırmızıla, mənim dəlim, ayrılaq.
Deyəcəyim sözü sənə qıymıram,
Bu daşlaşmış üzü sənə qıymıram,
Yol uzaqdı, düzü, sənə qıymıram,
Yorularsan, özüm gəlim, ayrılaq.
Durub-durub demə ki, «kaş olmasın».
Son görüşdü, gözündə yaş olmasın,
Elə-belə dava-dalaş olmasın,
İstəyirəm həlim-həlim ayrılaq.
Loğmanlım ey, təbiblim ey, həblim ey,
Gül ətirli, bal çiçəkli ləblim ey,
Gələn dəfə güc taparam, nəblim ey,
Bu dəfə də gedim-gəlim, ayrılaq.
Çıxır
Nə vaxtdı qaranlıq bir meşədəyəm,
Hər tərəf canavar izinə çıxır.
Yoxdu bir gül belə, bir çiçək belə,
Ot-alaq adamın dizinə çıxır.
Ağrıma-acıma, dərdimə «əhsən!»
Kəsmədi o yellər başımdan əsən.
Həyatda elə yol varmı görəsən,
Zirvəyə birbaşa düzünə çıxır.
Finala nə qalıb — beş-altı oyun,
Möhtəşəm olacaq yası bu toyun.
A «müəllim», a «qalxoz», a mal, a qoyun,
Səhvi düz çıxanın, düzü nə çıxır ?
Hər xırda şeylərdən qaralmaz qanım,
Dəyərə-məyərə boş verin, canım!
Abır reklamına çəkilən xanım,
Gündə əllisinə-yüzünə «çıxır».
O kimdi tapşırıb qoyunu qurda..
Zülmətə qərq olub nur oğlu nur da!
Dədə, sən bilərsən, günəş bu yurda,
Hansı adamların üzünə çıxır?
